نیمه های راه بود.سرشار از غروری که از پست انگاشتن ِ دیگران لبخندی رقت آمیز بر لبانم نشانده بود با خود می گفتم:"توانستم".من توانسته بودم برای مدتی از آن مهلکه بگریزم.اما چاره ای نبود.لحظات سرخوشی کوتاه بود و من به همان سرعت برگشتم.