مشت مشت مشت هم که روی سرو صورت ِ تان بچکانم

سیل سیل کف و خونابه هم که از دهان های گشادتان جاری شود

نه من خلاص نمی شوم

نه دختر هائی که فقط عاشقند به این که داستان تعریف کنند و دوست ِ صمیمی شان احمقی می شود که ساعت ها با دهان باز به داستان ها و زر و شعر و ور های تکراری و لوس اش گوش می دهد و نیشش تا بنا گوش باز می شود و اشک و به به و چه چه اش هوا می رود که ای دوست

نه پسر هائی که هر چه می کنید باز بساط ِ نق ِشان به راه است

دوست صمیمی شان من نمی شوم که حوصله حرف زدن ندارم حوصله ی داستان های تکراری شنیدن ندارم

دهانتان با دندان هایتان یکجا روی هم انباشته شود باز هم سکوت حاکم نمی شود

در این جماعت ما درد چاره نمی شود

من هم که همیشه .

سگ.

خوک عصبانی.

پاچه تان را به دندان ِ نیش می گیرم

سگم که خوب صاک می زنم

لیس را می گیرم و بالا می روم تا دهان های همیشه باز

سرم را با دود شل می کنم

سرتان را با د.ولتان گرم می کنم

آبتان را روی دندان هایتان می آورم

نه

خفه نمی شوید

در سر هم بندی اراجیف استعداد ِ مبسوطی دارید.از شنیدن دروغ هایتان از حال می روید.

حال ِ من را بد می کنید

من را سگ می کنید

چاره ای نیست

شما هستید

من هم تصمیم گرفته ام که باشم.

اما بدانید

چون کاری به کارتان نداشتم

هی زدید دهنم را گاعیدید.

باز هم متشکرم.