من

از خوک ِ خاکستری ِ یک روستائی

که در روستائی در جنوب غربی شهر کاروس در شمال غربی مکزیک زندگی می کرد

و بعد ها

سه فرزندش را هم از دست داد

ویروس را گرفتم

تب کردم

داغ شدم

هات شدم

و نیمه های شب بود

که دست در دست ِ آندره برتون

در خیابان های پاریس

پرسه می زدیم

گفتم آندره

چرا با آرتو اونجوری کردی پسر؟

آندره داغ بود

یکی خاباند توی گوشم

بدون اینکه توضیحی بدهد

من لرزیدم

تا مچِ پاهایم در آب بود

از کف ِ آشپزخانه آب بالا زده بود

من شلپ شلپ کنان

در حالی که وضع ِ رقت باری داشتم

دنبال ِ کتری می گشتم

که کیسه ی آب جوشم را از آب ِ داغ پر کنم

کتری پر از تفاله ی چائی بود

امکان داشت همان جا بیفتم

و بمیرم

فاصله ام با مرگ همانی بود که همیشه

بیخ ِ گوشم.

شلپ شلپ کنان برگشتم

به هر چه خوک بود لعنت فرستادم

سشوار را توی لباسم گرفتم

لرزم شدت گرفت

گفتم آندره

شعرم را در "انقلاب سورئالیستی"چاپ می کنی؟

گفت

مگه زنا هم بلدن شعر بگن.

یا نه

شاید هم اصلن جوابی نداد

ترامادول را انداختم بالا

سرم را که زمین گذاشتم

خوشحال بودم که

نه مادری دارم

نه خاهری

نه دوستی

نه هیچ کس و کار ِ دیگری

که مایه ی ننگشان باشم.